FERNÁNDEZ
VEGA, Xosé Manuel
(1958)
Nació
n’Uviéu nel añu 1958. Estudios de Medicina na Universidá asturiana. Militante de
l’asociación Conceyu Bable, publicó en 1979 el so únicu llibru Poemes d’esanicie, enfotu y desafíu.
Trátase d’un conxuntu de composiciones mui acordies col tipu de poesía que
s’estilaba per aquel entós n’asturiano y que tenía en Manuel Asur el so másimu
esponente: una poesía de corte reivindicativu, socializante, crítica y
satirizadora del modu de vida burgués. Ye la espresión propia d’una dómina na
que’l movimientu rexonalista y nacionalista canalizaba parte del desfuegue de
la isquierda contra los rescaldos del franquismu.
Nel llibru de Fernández Vega contrapónense
los valores de la identidá popular asturiana —ruralismu, reminiscencies de la
cultura celta, tradición revolucionaria obrerista— a los valores del
provincianismu burgués —alienación cultural, relixosidá, etc.
Ye autor tamién de dalgunos poemes
dispersos, parte d’ellos publicaos nel volume Cuentos y poesíes del Institutu “Jerónimo González” de Sama
Llangréu, y que recueyes trabayos premiaos y seleccionaos del concursu del
mesmu nome.
BIBLIOGRAFÍA
Creación
Fernández Vega, Xosé Manuel
Poemes d’esanicie, enfotu y desafíu /Xosé
Manuel Fernández Vega ; ilustraciones de Miguel Solís Santos. Uviéu : Conceyu
Bable, 1979. — 59 p. ; 20 cm.
ISBN 84–300–0738–7
Cuentos y poesíes. — Sama Llangréu :
Istitutu de Bachiller Jerónimo González, 1986. — 48 p. ; 19 cm.
DL
O. 1705-1986
ANTOLOXÍA
Lluvisa
Lluvisa foi a la ciudá
a guetar la flor del agua.
En sin saber cuála será,
Lluvisa foi a la ciudá.
Cambió les llumes de neón
pola Lluna fondera y alta,
los fumos grises de lleña
polos vapores d’ojalata.
Cambió el trabayar les
hores ñidies
por una asurda esplotación
prieta.
Nun entamu, nun cayó na
cuenta
de que yera escura; nin nel
espeyáse
del Sol nuna llamuerga.
Foi esclava nel llar
cristianu
d’una familia de clás
burguesa,
que too el só amor–y dio
embaxu la forma (de)
miseria…
…Espíritu Santu qu’impón
les sos lleis,
palomba desvirgá pol deu
del pensamientu escontra’l
ser.
Suicidamente burgués...
LA
escuela
Un neñu empobína a
l’escuela
per un camín coles orielles
d’ablanu,
—llindáu pela exa d’un
carru (de) yerba—,
fechu de piedra y trabayu;
pel qu’esñidien llárimes
d’orbayu
y los glayíos del so pueblu
celta.
(Raitanes pente la
felencha.)
Un neñu empobina a la clás
per un camín coles orielles
de piedra.
—afinsáu per una postura
colonial—,
fechu con foriata probeza;
pel qu’esnalen pómpares de
profeta
algamando’l teyáu pa
estrozase, soles, nel so algamar.
(Nun hai raitanes pol mor
la piedra.)
Un home asitiáu nuna mesa
carbayu
esp]ica delixente la
guapura una palmera
ximielgando’l bilortu
frente al fatu
que nun pescancia’1 sentíu
de la nueva:
¡Que nun ye asina como se
diz, mozacu!
¡Que toi cansáu d’oyir
falar tan aldeganu!
(Restaña l’enfadu na mano
obierta.)
(Poemes d’esanicie, enfotu y desafíu)